Vragen
Waar is de uitgang van dit ongelooflijk verdriet, ik zit in een donkere tunnel, geen lichtpunt alleen een schemering. In de verte is rust en stilte maar ik zie het nog niet. Waarom kan ik het niet loslaten, het is toch allemaal voorbij, ik wil vooruit maar krijg de motor niet gestart en uitstappen is geen optie voor mij. Wanneer stopt het geknaag aan mijn hart, het gat is toch al groot genoeg, ik vrees dat ik het nooit nog zal kunnen vullen en die leegte overrompelt me Mijn angst groeit alleen, wie kan ik nog vertrouwen, wie kan ik nog geloven. Hoe kan ik ooit nog liefhebben, zal me dat nog lukken, zoals ik jou heb liefgehad, dat voelde ik bij geen ander. En toch was het niet genoeg. Zal ik ooit genoeg zijn voor iemand, of willen ze allemaal altijd maar meer. Is onvoorwaardelijke liefde, begrip en steun dan niet genoeg? Een luisterend oor, een troostende schouder, een begrijpende stilte, een warme lach, een lichte streling, een lieve knuffel.... Ooit waren we alles voor elka
